درس پنجم فارسی نوشتاری ششم : ضرب المثل پنجم

تو نیکی می کن و در دجله انداز

که ایزد در بیابانت دهد باز

مَن جَاء بِالْحَسَنَةِ فَلَهُ عَشْرُ أَمْثَالِهَا وَمَن جَاء بِالسَّیِّئَةِ فَلاَ یُجْزَى إِلاَّ مِثْلَهَا وَهُمْ لاَ یُظْلَمُونَ

آیه ی 160 سوره ی انعام

این بیت از سعدی شیرازی می باشد که به صورت یک ضرب المثل استفاده می شود.

«تو نیکی می کن و در دجله انداز، که ایزد در بیابانت دهد باز » بیانگر این مطلب است که اگر کسی بدون هیچ چشمداشت و فقط به خاطر رضای خدا به دیگران نیکی کند، در نهایت این نیکی و احسان به خود او بر می گردد.

همانطور که شنیده ایم، « از هر دست که بدهی ، از همان دست می گیری» یعنی تمامی اعمال ما به خودمان بر می گردد، پاداش تمام نیکی ها و خوبی های ما چه در این دنیا و چه در آخرت نزد خداوند محفوظ است.