چرا تنبیه می کنم ؟ چون دلم برای دانش آموزم می سوزد!!!!!عجب !!!!

 و می خواهم موضوعی را یاد بگیرد . چرا آن موضوع را یاد نگرفته ؟ چون روشی که به کار برده ام جواب نداده . اگر روشم جواب نداده آیا باید روشم را تغییر دهم یا این که تنبیه کنم ؟ آخه اعصابم خورد کرده . چرا اعصابم را خورد کرده ؟ چون  هر کاری می کنم یاد نمی گیرد . چرا یاد نمی گیرد ؟ چون روشم جواب نداده ولی آخه این که یه کم گوش او را کشیده ام که تنبیه نیست . تازه والدین هم راضی هستند و می گویند یه کم تنبیه لازمه .  نه عزیز من ، یه کم گوش را پیچیدن یا کشیدن ، یه کم با دست ، پشت گردن یا کمر یا توی سر زدن ، با کتاب یا لبه ی آن توی سر زدن ، مداد را لای انگشتان قرار دادن با پا زدن پا روی پایش گذاشتن دستش را پیچاندن توهین کردن با چوب یا شیلنگ زدن ، چند دور دور مدررسه دویدن ، روی یک پا ایستادن و دست ها را بالا بردن ، از کلماتی مانند احمق کودن و … استفاده کردن به دیوار چسباندن ، کلاغ پر رفتن و … همه ی این ها جزء تنبیه حساب می شوند و شدیدا و شدیدا باید جلوگیری کنم . آیا اگر همه ی این ها را رعایت کنم کافی است ؟ نه عزیز من باید جایگزین قرار بدم . جایگزین دیگه چیه ؟ اخه من هر گاه تنبیه می کنم باور کن مجبور می شه می خونه . نه عزیز من درسته می خونه و شاید یاد هم بگیره اما آن قدر پس لرزه های منفی داره که ابدا نمی ارزه انجامش داد . اخه والدینش گفته اند تنبیه کنم . نه عزیز من در این مورد نباید به حرف والدین گوش کرد تازه اگر والدین هم گفته اند و من این کار کردم و مشکلی برایش پیش آمد دیگه والدینی در کار نیست چون می گویند ما نگفتیم این جوری بزنش که . پس چه کار کنم ؟ کلافه شده ام . چرا کلافه شده ای ؟ چون یاد نمی گیره . چرا یاد نمی گیره ؟ چون روشم جواب نمی ده . عز یز من روش باید عوض بشه . عوض کردم بازم جواب نداد . بازم عوض کن . اخه دیگه عقلم قد نمی ده . خوب من می تونم برم توی کتاب ها و آن قدر روش های گوناگون برای تدریس وجود داره که از پس آموزش هر موضوعی بر بیام . نگفتی چی را جایگزین کنم ؟ تشویق ، عزیز من تشویق . آخه توکلاس من فقط چهار یا پنج نفرند که درسشون خوبه و همیشه تشویق می شن . مشکل همین جاست . تشویق باید برای همه باشه نه فقط چند نفر بلکه اونایی که ضعیف ترند بیش تر احتیاج به تشویق دارند به همه ی اونا باید احترام گذاشت  . تشویق باید به موقع باشه نه بعدا یا فردا و پس فردا  باید به اندازه باشه نه خیلی کم تر از موضوع یا خیلی بیش تر از موضوع . باید هدف دار باشه یعنی بدونه که به خاطر این کار است که تشویق شده و من از او انتظار دارم فردا که آمد مدرسه این کار یا موضوع را به شکل بهتری (بهتر از الان ) انجام بده یا مساله ی سخت تری بتونه انجام بده پس می ره خونه تلاش می کنه و با انگیزه هم تلاش می کنه اخلاقش هم بهتر از هر روز می شه و والدین هم تعجب می کنند و هم لذت می برند . اخه اونا اصلا پا تو مدرسه نمی گذارن . نه عزیز من اونا به خاطر این که فایده ای نداره  نمی آن مدرسه ولی وقتی من تشویق را به شکل درست و هدفمند انجام بدم اگر ارام ارام و پله پله باشه و در هر پله اندازه و زمانش رعایت بشه نتیجه های جالبی در پی داره انوقت نه تنها والدین با رغبت می آن مدرسه بلکه یه جعبه شیرینی هم می آرند چون بچه شون تغییر کرده و اونا هم قدرشناسی دارند . پس می گی هر گاه بلد هم نبود من به جای تنبیه تشویقش کنم ؟ بله کاملا درست گفتی فقط یادت باشه گفتم حد و اندازه و زمانش رعایت بشه هی امروز و فردا نشه و مهم تر هدفمند باشه یعنی این تشویق اونو به یه مسیر سوق بده که به نتیجه نزدیک بشه . به همراه تشویق بازخورد خوبی هم تحویل داده بشه تا به هدف کمک کنه . می گی اگه من این کارها رو بکنم واقعا جواب می ده ؟ یا جواب می ده یا اگه هم مستقیما جواب نداد تو مسیر هدف افتاده و سری بعدی یا بعدتری به راحتی جواب می ده . پس من نباید نا امید بشم درسته ؟ کاملا درسته باید یه انگیزه ای در اون به وجود بیاری که اماده ی شکوفا شدن باشه . چون اونا قلب صاف و پاکی دارند و به راحتی می شه جهان بینی کوچولویشان را وسعت داد هدفمند نمود و هدایت کرد . می شه زمان های بیهوده گذرشون را هدفمند نمود و توی جاده ی هدف انداخت اونوقت فقط کافیه آدرس بدی دیگه خودشون مسیر رو دنبال می کنن تازه والدین هم با کلی خوشحالی و شعف کمک می کنند . پس با این وجود کلاس من کلی تغییر می کنه دیگه چیزی به نام بد یا بدی وجود نداره دیگه همه احساس غرور و شادی می کنن نه فقط چند تا و دیگه من هم هیچ گاه اعصابم نباید خورد بشه و خدای ناکرده حرف بدی بزنم . نه تنها من تغییر می کنم بلکه والدین هم به کمک من می آن و همه با هم رو به جلو پیش می ریم . یادگیری ها را عمیق می کنیم پله ها را یکی یکی می پیماییم . پس من باید فردا کتاب ها سی دی های آموزشی بیارم مدرسه و یاد بگیرم درسته ؟ نه عزیز من ، تمام وقت هایی که تو مدرسه هستیم مال دانش آموزا ست . ای وای ، تازه بحث سیاسی به جاهای حساسش رسیده بود ، حالا من چی کار کنم ؟ عزیز من همین یحث های الکی ، همین گروهبندی های سلیقه ای همین مخالفت های اون با این و این با اون داره یواش یواش ریشه ی ما رو می سوزونه ، به جای اتحاد ، کمک و همدلی ، پیشرفت و ترقی ، کار و تلاش ، داریم شعارهای سیاسی می دیم . بگذریم ، اخه تو مدرسه من باید کم تر حرف بزنم . این که خیلی خوبه باید بیشتر وقت رو بدیم دست دانش آموزا و ما گوش کنیم . نه ، اشتباه گرفتی منظورم این بود که من باید تو مدرسه کم تر حرف بزنم تا بتونم شیفت مقابل تو بازار داد و بی داد کنم و مشتری جمع کنم ، اما از این پس دیگه وقتی برای این کار ندارم باید برم مطالعه کنم روش ها را فعال کنم تحقیق کنم ، پس قسط هام چی می شه کی پرداخت می کنه ؟ من تازه با این دو شغلی توش ماندم ، وای به حال وقتی که دیگه این شغل دوم رها کنم و برم سراغ مطالعه و پژوهش و کار های این قبیلی ، می گی چی کار کنم ؟ چرا ساکتی ؟ باور کن این جاش دیگه دست من نیست ، من خودم هم توش ماندم این قسمتش دست وزیر وزراست . اما فقط یه چیزی می دونم . چی رو ؟ بگو ؟ می دونم که یه اوسا کریمی داریم که می گه از تو حرکت از خدا برکت .  پس بیا تا زودتر شروع کنیم چون می خوام جزء اولین نفرایی باشم که این شیوه ها ی نو را به کار برده . نه عزیز من برای من و تو نو حساب می شه و گرنه همه این راه رو رفتن فقط من و تو ماندیم ، بعضی ها وسطای راهند بعضی ها هم تمام کرده اند . پس تو که می دونستی چرا نرفتی ؟ من دنبال یه رفیق می گشتم دیدم اسم خودمون دوتا ته لیسته . کدام لیست ؟ لیست از تو حرکت ا ز او برکت . (منبع دانش زا)