گل:

صبح در دیده ی بیدار من وتوست گلم

صبحدم وعده ی دیدار من وتوست گلم

روز از ره نرسد تا تونیایی به طلوع

سر کشیدن زافق کار من وتوست گلم

گلِ من ،وقت شکفتن به تساهل مگذر

دیده ی غنچه به رفتار من وتوست گلم

هیچکس در پی خاری به کویری نرود

گل شدن رونق گلزار من وتوست گلم

باغ بیگانه بهاراست زبیداری او

باغ ما خسته وبیمار من وتوست گلم

تا به کی حُسن ِ خودوعیب مرا می شُمری

خوب وبد این همه آثارِ من وتوست گلم

بی تفاوت خَلَد این خار به چشمِ تو من

خار این بادیه خونخوار من وتوست گلم

ما نرفتیم پی کار جهان از سرِعشق

ور نه جهان یار من وتوست گلم

غافل آسوده غنودیم وسحر غافله رفت

حسرت امروز سزاوارِ من وتوست گلم

گرچه در عالم گفتار به آفاق سَریم

سروری،لیک ، به کردار من وتوست گلم

توو من ابر امیدیم بباریم بیا

خاکِ ما تشنه ی رگبار من وتوست گلم

«سالک» از سوزدل خویش سخن می گوید

این دلِ افروخته غمخوارِ من وتوست گلم

تقدیم به همه کسانی که دلشان برای عزت وآبادانی ورشد وبالندگی این خاک پر گهر می تپد.